Σήμερα δε λέω λόγια. Σήμερα δε θα κάνω σχόλια. Όποιος θέλει ας κοιτάξει παλιότερες αναρτήσεις και θα καταλάβει. Ένα ποίημα θα γράψω που δεν κατάφερε για τον α ή β λόγο, να παρευρεθεί στη τελική φάση του φεστιβάλ Θεσ/νίκης το 2006.
ΒΡΑΔΥ ΜΟΝΑΞΙΑΣ - Ramblers
Μουσική: Παναγιώτης Βασιλόπουλος
Στίχοι: Γιάννης Μαλισιάνος
Βράδυ υγρό, παγωμένο,
βήματα μες στο κενό.
Και 'συ πουθενά για ν' ακούσεις
αυτά που τόσο θέλω να σου πω.
Πού νά βρω μια σταγόνα θάρρος,
ποιός θα μου δώσει φτερά.
Στον ουρανό σου να πετάξω,
εκεί που κρύβεις τη δική μου χαρά.
Ίσως χαθώ με τα όνειρά μου,
σ' ένα τοπίο μοναξιάς,
μα τ' όνομά σου πάντα θα 'ναι,
μέσα στους χτύπους της καρδιάς.
Κάθε ματιά σου ηλιαχτίδα,
κάθε σου λέξη μουσική.
Και 'γω να ζω με την ελπίδα,
πως ίσως κάποτε θα είμαστε μαζί.
Πώς να μπορέσω να φωνάξω,
μια λέξη που κρύβω καιρό.
Αφού τρέμω σαν παιδί μπροστά σου,
όταν πάω να σου πω πως σ' αγαπώ.
Ίσως χαθώ με τα όνειρά μου,
σ' ένα τοπίο μοναξιάς,
μα τ' όνομά σου πάντα θα 'ναι,
μέσα στους χτύπους της καρδιάς.
©2006 Ramblers
Κιθάρα: Παναγιώτης Βασιλόπουλος
Μπάσο: Βαγγέλης Παπαϊωάννου
Drums: Κώστας Γιαννίκος
Φωνητικά: Γιάννης Μαλισιάνος
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αφού τα ξέρεις. Ποιο κοινό να εκτιμήσει πραγματικά τα όμορφα, τα αληθινά τραγούδια. Τα Διάφανα Κρίνα που μου αρέσουν πολύ, πόσο καιρό τους πήρε μέχρι να γίνουν κάπως αποδεκτοι???
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίπα να μη πω τίποτα αλλά με μπρίζωσες. Το 2005 που η Ευσταθία κέρδισε το 3ο βραβείο με το "Χωρίς εσένα" (βλ. ζαμπόν χωρίς λιπαρά), της πήρε καιρό; Ή μήπως του παλικαριού που κέρδισε πέρσι του πήρε καιρό; Λέω για τον Γούδα που εγκατέλειψε μάλλον τις γυναίκες και το έριξε σε ταγκό (μέγιστου ερωτισμού χορός) με τον σκύλο του και το έκανε και τραγούδι! Έλεος δηλαδή!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί φωνάζεις καλέ??? Με ξεκούφανες.....
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά όλα αυτά, αλλά για πες μου, της φίλης μου της Στέλλας και της Σάσας, πόσος καιρός τους πήρε για να παίρνουν όσα εσύ και εγώ δεν θα βγάλουμε μαζί σε 10 ζωές?
Εγώ με κάτι τέτοια μπριζώνομαι. Όχι μόνο μπριζόνωμαι, γίνομαι τρελλή. Και όχι μόνο αυτές οι δύο, για όλους ισχύει αυτό. Βλέπω ανθρώπους που έχουν λιώσει στη δουλειά και στα θρανία, που δεν πρόκειται ποτέ να δουν τέτοια λεφτά στη ζωή τους....Εκεί να φωνάζεις.... Εκεί να ουρλιάζεις.....
Αααα, σε παρακαλώ! Μην εκφράζεσαι με άσχημα λόγια για τις υπάρξεις αυτές. Νόμιζα ότι είσαι φιλόζωη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως για να σου λύσω την απορία, αν ήμουν γυναίκα σαν αυτές θα έκανα τα εξής. Θα το έπαιζα τραγουδίστρια. Κανείς δε θα έδινε σημασία στο αν έχω φωνή, γιατί θα είχα κορμί και θα πέταγα τις σιλικόνες έξω. Που αυτιά να ακούσουν; Έπειτα θα έβγαινα σε όλα τα κανάλια με τη σειρά, θα έλεγα ό,τι μαλακία μου ερχόταν στο κεφάλι και θα ήμουν πάντα επίκαιρη! Ε, δε θα έλεγα και όχι σε ξεπέτες, όχι από σοβαρά άτομα βέβαια αλλά από σοβαρά πορτοφόλια. Και έτσι θα τα 'χα τα γκαφρά μου! Γκε γκε; :)
Και αυτό δεν είναι αδικία??? Δηλαδή εμείς που είμαστε μεν ξανθιές, αλλά δεν έχουμε σιλικόνες και μαλακία στον εγκέφαλο τι θα γίνουμε??? Μια ζωή στη βιοπάλη, στο μεροκάματο, στην οικοδομή??? Στο γιαπί, στο πιλοφόρι????
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαχχαχαα!!! Στο γιαπί, στο πυλοφόρι, στο μυστρί. Πάρε και ένα κομπολόι με μαύρες χάντρες και μέσα είσαι! :)
ΑπάντησηΔιαγραφή