Ανεκπλήρωτος έρωτας...

Δε θα θάψω, δε θα βρίσω, δε θα απαγγείλω ποίηση. Απλά θα γράψω για εκείνον, εμένα, εσένα... Δεν είμαι καλά.

"Πάει και η σημερινή παράσταση. Κάπου εδώ τελείωσε. Η αυλαία κατέβηκε και ο πρωταγωνιστής θαύμαζει το μεγαλείο του. Μία ψυχρή μοναξιά που απλώνεται γύρω του. Οι θεατές έφυγαν. Κατάλαβε ότι είναι μόνος του. Πετάει το ψεύτικο χαμόγελο που φόραγε στην παράσταση, και πάει με βήμα αργό στο καμαρίνι του.

Κάθεται και κοιτάει στον καθρέφτη. Βλέπει πως ο χρόνος έχει αρχίσει να τον σημαδεύει και αναπωλεί το παρελθόν του. Τι κατάφερε στη ζωή του; Να αποκτείσει χρήμα, δόξα; Να κάνει τους άλλους χαρούμενους; Ναι; Τι έκανε για την ψυχή του; Τι έκανε για την καρδιά του; Τίποτα. Αράχνες άπλωσαν τους περίτεχνους ιστούς τους, σε αυτό που κάποτε χτύπαγε γεμάτο δίψα για έρωτα και αγάπη. Η μοναξιά του παρόντος το αποδεικνύει περίτρανα.

Χρόνια και χρόνια χαμένα και σπαταλημένα με τον χειρότερο τρόπο. Πάντα νόμιζε ότι νύχτες σαρκικής απόλαυσης ήταν ευτυχία. Αλλά δεν γνώριζε νέος, ότι θα τον γεράσουν οι φευγαλέες ηδονές. Μεγάλωνε συνεχώς και τελικά του έλειπε ένα χάδι στοργής, μια φωνή που θα τον προσφωνούσε αγάπη μου, μια ζεστή αγκαλία που θα τον αλάφρωνε από τον φόρτο της ημέρας. Κάποτε αισθανόταν περήφανος για τις κατακτήσεις του, θαύμαζε τον εαυτό του για όλες τις παρορμητικές του πράξεις. Τώρα απλά βρίζει και κατηγορεί το μυαλό του, που άργησε να ωριμάσει. Για τα χρόνια που σπατάλησε σε κρύες αγκαλιές. Για τα χρόνια που χαράμισε σε γυναίκες που δεν του γέμισαν ούτε την καρδιά, μήτε το μυαλό.

Ένα δάκρυ που αργά κυλάει στο μέτωπο του, του θυμίζει ότι είναι ακόμα ζωντανός. Αλλά το καμαρίνι ψυχρό σαν τάφος. Ξαφνικά μια ηλιαχτίδα ξεπροβάλει και τον τυφλώνει. Είναι μια φωτογραφία στην πάνω γωνία του καθρέφτη. Είναι μια κοπέλα. Σαν πριγκίπισσα που δραπέτευσε από τις σελίδες παραμυθιού. Σαν άγγελος που κατέβηκε από τον παράδεισο. Την κοιτάει καλά. Την θυμάται ακόμα. Είναι αυτή που κάποτε είχε γνωρίσει μέσα στο χάος της ύπαρξής του. Αυτή που του έδωσε κουράγιο, αυτή που τον γέμισε με την χαρά που δεν είχε γνωρίσει, αυτή που τον γέμισε με την σκέψη της και τον χαρακτήρα της, αυτή που τον μάγεψε με το χρώμα του ουρανού στα μάτια της.

Αυτή ήταν η μία και μοναδική που πραγματικά ερωτεύτηκε με την αλοκληρωτική έννοια της λέξης, και όχι σαν τις αυταπάτες του παρελθόντος. Φίλησε απαλά την φωτογραφία της, την καληνύχτησε και σηκώθηκε να φύγει. Έπρεπε να σκεφτεί την αυριανή παράσταση. Προχώραγε μόνος στον βρεγμένο και σκοτεινό δρόμο για το σπίτι του. Αλλά πλέον δεν τον έννοιαζε ούτε η μοναξιά του. Η καρδιά του είχε μείνει στο καμαρίνι, στον καθρέφτη, στην φωτογραφία της... "


©2009 John The Tall

Περί δεσμών γάμου ο λόγος!

Καλησπέρα φίλε αναγνώστη. Με αφορμή έναν γαμό που έγινε το Σάββατο από ανάγκη, θα ήθελα να αναφερθώ σε αυτή την περίεργη κατ' εμέ έννοια.
Αν παντρευόμουν ποτέ, θα ήταν μόνο αν θέλαμε να αποκτήσουμε παιδί. Με την έννοια της επισιμοποίησης της σχέσης. Αλλιώς και η συγκατοίκηση, μια χαρά είναι.
Προσωπικά είμαι υπέρ των πολιτικών γάμων. Και πιο οικονομικοί (σημαντικός παράγων στις μέρες μας), αλλά και επειδή έχω πρόβλημα στη μέση με την πολύωρη ορθοστασία χωρίς να κινούμαι, καθώς και με πειράζει πολύ το λιβάνι, σε επίπεδο σκοτοδίνης.
Αυτό όμως με το οποίο ποτέ μου δεν μπόρεσα να συμβιβαστώ, έστω και σε εκκλησία, είναι ντε και καλά το στερεότυπο του ντυσίματος. Μα αφού δεν μπορώ, τα κουστούμια. Πρέπει να φορέσω; Με πιάνει φαγούρα με υφασμάτινα παντελόνια. Άσε που θα ήμουν και ψεύτικος, και σίγουρα όχι ο εαυτός μου. Δηλαδή αν φοράω τζινάκι ή έστω δερμάτινο, δεν θα ισχύει ο γάμος; Με δουλεύεις;
Τώρα βέβαια εσύ, φίλε αναγνώστη, θα μου πεις. Ναι σιγά. Κι άλλοι τα είπαν πριν από σένα, αλλά δες τους τώρα. Να σου πω και κάτι άλλο που λέγανε κάποιοι, κάποτε; Λέγανε ότι θα μείνουν μαλλιάδες. Κουνιόσαντε και το 'παίζαν ιστορίες. Χωρίς να κατανοήσουν την ιδεολογία και τρόπο έκφρασης, που αντιπροσωπεύει το μαλλί. Όλοι αυτοί, οι "γνήσιοι", μόλις απολύθηκαν από φαντάροι, αντίο μαλλάκια, γιατί φοβήθηκαν τον εργασιακό τομέα. Όχι ρε λαμόγια, να μάθουμε τους εργοδότες να αλλάξουν. Γιατί να αλλάξουμε εμείς για αυτούς; Εγώ λοιπόν, ενημερώνω ότι και μετά την απόλυση μου από τον στρατό, μαλλιάς έμεινα, μαλλιάς θα μείνω, και καλλίτερα να κόψω το κεφάλι μου, παρά τα μαλλιά μου. Άρα μην νομίσεις να αλλάξω και άποψη ενδυματολογική, για να παντρευτώ.
Στο άλλο άκρο, ο γάμος που σας ανέφερα του Σαββάτου. Ζευγάρι και κουμπάρος από τον χώρο της black metal μουσικής, σε μπάντα γαμπρός και κουμπάρος, με στίχους που βρίζουν τα ιερά των πολλών, "μυστήρια" για τους πολλούς σύμβολα κτλ. Και την μέρα του γάμου... καλέ!!! Τα αγιόπαιδα που έκρυβαν μέσα τους ξεπήδησαν! Γάμος σε εκκλησία, τα παιδιά σε σταυροκόπημα και κουστουμάκια! Χαχαχαχαχα! Πω πω πω τι κακά παιδιά! Ανατρίχιασα...
Όχι ρε, θα μείνω πάντα ο εαυτός μου... Πάντως να ζήσουν τα παιδιά, και κάθε ευτυχία!

Υπέρ πίστεως... (2ο μέρος)

Σε όλους τελικά σας ήρθε στον νου ο Χριστός. Με εξαίρεση τον Αποστόλη, που θυμήθηκε τον Βαγγέλη!!!
Συνεχίζω τώρα και σας λέω τα εξής. Αν πριν από 300 χρόνια σας έκανα αναφορές για αεροπλάνα, διαστημόπλοια, υπολογιστές, τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, τηλέφωνα και χιλιάδες άλλα πράγματα, θα με λέγατε τρελλό. Σημασία όμως θα είχε, ότι θα είχα δικαιωθεί από την ιστορία.
Και τώρα θα πω κάτι άλλο τρελλό, συνέχεια από το 1ο μέρος. Θέλω να μου πείτε ένα λόγο, γιατί να ΜΗΝ ισχύει. Θα απλοποιήσω όσο γίνεται την σκέψη μου, για να γίνω κατανοητός και σύντομος. Έστω λοιπόν στην απειρότητα του σύμπαντος, ότι υπάρχουν και οντότητες που μοιάζουν με εμάς. Να μοιάζουν εμφανισιακά μεν, αλλά να έχουν αναπτύξει τεχνολογία που θεωρούμε τρελλή να την διανοηθούμε καν. Και επίσης να έχουν ανωτερότητα στο πνεύμα και ειδικότερα ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο, και για τις ανώτερες αξίες και ιδανικά.
Αυτοί, λοιπόν, προσπαθώντας να βοηθήσουν όσο μπορούν την εξέλιξη και την δική μας, μία φορά αποφάσισαν να στείλουν ένα μέλος τους, να πει απλά και όμορφα πράγματα. Αλλά οι μικρόμυαλοι αποφάσισαν να τον θανατώσουν, γιατί στην ουσία τον θεώρησαν επικίνδυνο.
Μόλις τα πράγματα πήραν αυτή τη τροπή, οι εξελιγμένοι εξ' ουρανού φίλοι, ήρθαν να πάρουν το σώμα του. Έριξαν αναισθητικά αέρια, για να απαλλαγούν για λίγο από την ρωμαϊκή φρουρά, μετακίνησαν τον ογκόλιθο από τον τάφο με μηχανικό τρόπο και πήραν το σώμα που ήταν εύκολο να το ανανήψουν με τεχνολογία έξι χιλιάδων ετών μπροστά από μας.
Το ξέρω ότι όλο ακούγεται περίεργο, αλλά υπάρχει ένας λόγος, γιατί να μην ισχύει;;;