Αφιερωμένο στον κύριο Σπύρο, που εδώ και μερικές ώρες μας κοιτάει από ψηλά.
Ευχαριστώ τον φίλο και "μπαμπά" μου Musicman για την αποστολή του ενημερωτικού και ενδιαφέροντος email.
Σάββατο 14 Μαρτίου 2009
Παρασκευή 13 Μαρτίου 2009
Ήρθα, είδα και θα φύγω...
Στο γενικότερο κλίμα μελαγχολίας που επικρατεί γύρω μου, τις τελευταίες ημέρες, θα αφιερώσω το τραγούδι που ακολουθεί. Ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια όλων των εποχών. Απλό, λαϊκό, αυτό που ο κάθε άνθρωπος μπορεί να νιώσει, χωρίς ντε και καλά να βασανίζει πρώτα το μυαλό του για να εκφράσει τον πόνο του.
Όσο για την αφορμή. Ένας .......... ανέφερε τη δυσαρέσκεια του, που ο Στελάρας είναι στους 100 μεγαλύτερους Έλληνες σύμφωνα με τη δημοσκόπηση του Σκάι. Και είπε χαρακτηριστικά: "...έλα μωρέ, μόνο κλαψιάρικα τραγούδια έλεγε και κάτι έγινε".
Σε αυτό το ον εύχομαι ολόψυχα να μείνει μια ζωή έτσι, χαρούμενος και χαζομαλάκας, και ποτέ μη βρεθεί στη κατάσταση να τον εκφράζουν αυτά τα "κλαψιάρικα" τραγούδια.
Γιατί αν δεν σου έχει ανοίξει ο κόλος, φίλε αναγνώστη, αν δεν έχεις κάνει το σκατό σου παξιμάδι, αν δεν έχεις γνωρίσει τι είναι ξενητιά και ορφάνια, αν δεν έχεις γευτεί την αποτυχία στη ζωή σου, τότε δεν έχεις δικαίωμα να πιάνεις στο στόμα σου τον Στέλιο. Μην ακούς, αλλά βγάλε το σκασμό και άσε τα σχόλια...
Πολλοί άνθρωποι πόνεσαν με τους παραπάνω τρόπους και θέλαν κάτι να μιλάει στη καρδιά τους, απλά, λαϊκά, ανθρώπινα ρε...
Ήρθα, είδα και θα φύγω
Στίχοι: Κώστας Βίρβος
Μουσική: Απόστολος Καλδάρας
Πρώτη εκτέλεση: Στέλιος Καζαντζίδης & Μαρινέλλα
Με πίκρες ξημερώνουμαι,
βραδιάζω με τον πόνο.
Ο θάνατος που καρτερώ,
θα με γλιτώσει μόνο.
Πότε θα 'ρθει κι η σειρά μου;
Πότε θα 'ρθει, λαχταρώ.
Όλοι τρέμουνε τον χάρο,
μα εγώ τον καρτερώ.
Ο θάνατος είναι γλυκός
για τους βασανισμένους.
Ετούτος ο παλιοντουνιάς
είναι για ορισμένους.
Ήρθα, είδα και θα φύγω
σαν περαστικό πουλί.
Δυστυχής κι αδικημένος,
όπως όλοι οι καλοί.
Ο θάνατος είναι γλυκός
για τους βασανισμένους.
Ετούτος ο παλιοντουνιάς
είναι για ορισμένους.
Μοιάζουν τα δικά μου πάθη
σαν τα πάθη του Χριστού.
Και το πιο πικρό ποτήρι
με κεράσανε παντού.
Όσο για την αφορμή. Ένας .......... ανέφερε τη δυσαρέσκεια του, που ο Στελάρας είναι στους 100 μεγαλύτερους Έλληνες σύμφωνα με τη δημοσκόπηση του Σκάι. Και είπε χαρακτηριστικά: "...έλα μωρέ, μόνο κλαψιάρικα τραγούδια έλεγε και κάτι έγινε".
Σε αυτό το ον εύχομαι ολόψυχα να μείνει μια ζωή έτσι, χαρούμενος και χαζομαλάκας, και ποτέ μη βρεθεί στη κατάσταση να τον εκφράζουν αυτά τα "κλαψιάρικα" τραγούδια.
Γιατί αν δεν σου έχει ανοίξει ο κόλος, φίλε αναγνώστη, αν δεν έχεις κάνει το σκατό σου παξιμάδι, αν δεν έχεις γνωρίσει τι είναι ξενητιά και ορφάνια, αν δεν έχεις γευτεί την αποτυχία στη ζωή σου, τότε δεν έχεις δικαίωμα να πιάνεις στο στόμα σου τον Στέλιο. Μην ακούς, αλλά βγάλε το σκασμό και άσε τα σχόλια...
Πολλοί άνθρωποι πόνεσαν με τους παραπάνω τρόπους και θέλαν κάτι να μιλάει στη καρδιά τους, απλά, λαϊκά, ανθρώπινα ρε...
Ήρθα, είδα και θα φύγω
Στίχοι: Κώστας Βίρβος
Μουσική: Απόστολος Καλδάρας
Πρώτη εκτέλεση: Στέλιος Καζαντζίδης & Μαρινέλλα
Με πίκρες ξημερώνουμαι,
βραδιάζω με τον πόνο.
Ο θάνατος που καρτερώ,
θα με γλιτώσει μόνο.
Πότε θα 'ρθει κι η σειρά μου;
Πότε θα 'ρθει, λαχταρώ.
Όλοι τρέμουνε τον χάρο,
μα εγώ τον καρτερώ.
Ο θάνατος είναι γλυκός
για τους βασανισμένους.
Ετούτος ο παλιοντουνιάς
είναι για ορισμένους.
Ήρθα, είδα και θα φύγω
σαν περαστικό πουλί.
Δυστυχής κι αδικημένος,
όπως όλοι οι καλοί.
Ο θάνατος είναι γλυκός
για τους βασανισμένους.
Ετούτος ο παλιοντουνιάς
είναι για ορισμένους.
Μοιάζουν τα δικά μου πάθη
σαν τα πάθη του Χριστού.
Και το πιο πικρό ποτήρι
με κεράσανε παντού.
Δελφίνια
Τι να πω για αυτά τα γλυκά όντα; Δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός, γιατί πολύ απλά είναι τα αγαπημένα μου θαλάσσια πλάσματα. Κάθε φορά που τα βλέπω, βουρκώνω. Είναι σαν να παίζουν ένα γλυκό ρυθμό με όλες τις ευαίσθητες χορδές της καρδιάς μου.
Σε αυτό το βίντεο φαίνεται, πως ενώ οι "πολιτισμένοι" τα σκοτώνουν με βάναυσο τρόπο, αυτά είναι τόσο αθώα, γλυκά, πανέξυπνα, μαγικά, ρομαντικά.
Αφιερωμένο σε όσους μπορούν ακόμα να αισθάνονται και να αγαπούν τη φύση γύρω τους...
Σε αυτό το βίντεο φαίνεται, πως ενώ οι "πολιτισμένοι" τα σκοτώνουν με βάναυσο τρόπο, αυτά είναι τόσο αθώα, γλυκά, πανέξυπνα, μαγικά, ρομαντικά.
Αφιερωμένο σε όσους μπορούν ακόμα να αισθάνονται και να αγαπούν τη φύση γύρω τους...
Τετάρτη 11 Μαρτίου 2009
Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά...
Ενημερώνω ότι όποιος είναι ευαίσθητος με την σκληρή γλώσσα να μη συνεχίσει το διάβασμα.
Ευχαριστώ.
Όχι φίλε αναγνώστη, δε θα ασχοληθώ με τα μαυροφορεμένα τραγιά (Σούζι, Μήτσι, Λόλα και τις άλλες φιλενάδες). Δεν έχω όρεξη να γράψω πορνοανάρτηση, ούτε να το παίξω Μάκης και να βγάλω τα πάντα στη φόρα και καλά!
Το σημερινό άρθρο είναι αφιερωμένο στην Κ., μία φίλη μου που είχε γίνει πειραματόζωο μου άθελά της. Μια φορά και ένα καιρό της είχα αναφέρει ένα από τα περίπου 150 τραγουδάκια που έχω γράψει μέχρι τώρα. Της άρεσε αν και δεν ενθουσιάστηκε κιόλας. Δεν υπάρχει κάτι μεπτό μέχρι εδώ. Αλλά ως χαζοπονηρός που είμαι, δύο περίπου μήνες αργότερα, της ανέφερα ξανά τους ίδιους στίχους με ένα ψέμα αυτή τη φορά. Της είπα άκου τους στίχους από το καινούριο τραγουδάκι που έγραψε ο Αγγελάκας. Αυτή τη φορά όχι μόνο ενθουσιάστηκε αλλά άρχισε και κάτι σχόλια του στυλ: "Εμ, παιδάκι μου, αυτοί είναι στίχοι. Ο άνθρωπος (Αγγελάκας) είναι θεός". Και κάτι τέτοια. Μόνο που δεν τέλειωσε ένα πράγμα! Δε της είπα ποτέ την αλήθεια αλλά την άφησα να ψάχνει ένα τραγούδι που δεν υπήρχε. Χιχιχιχι!
Κατέληξα στο συμπέρασμα φίλε αναγνώστη, ότι φτάνει να είσαι όνομα. Αν είσαι όνομα, όποιο και αν είναι το έργο σου, θα είναι αναγνωρίσιμο. Δε μπα να γράφεις ασυναρτησίες σε ένα ποίημα, δε μπα να κάνεις δυο γραμμές σε έναν πίνακα. Όλοι θα γίνουν της κουλτούρας οπαδοί και θα λένε εικασίες για το βαθύτερο σκεπτικό του έργου ή ότι δεν είναι ό,τι βλέπεις αλλά κάτι άλλο που μόνο με δέκα μπάφους το βλέπεις (μαζί με πολλά άλλα που θα ανακαλύψεις ενώ δεν υπάρχουν.
Έτσι είμαι στην περήφανη θέση φίλε αναγνώστη να το παίξω και 'γω κουλτούρα και να παρουσιάσω ένα ποίημα που έγραψα πίνοντας μόνο κόκα-κόλα, λόγω αντιβίωσης. Το ποίημα αυτό, ελευθέρου μέτρου και σταθμών, 12 κύλινδρο σε διάταξη V με 60 βαλβίδες και twin turbo, είναι αφιερωμένο στην Κ. ως προείπα και θα συμπεριληφθεί στην ποιητική μου συλλογή με τίτλο "Ο ξεβράκωτος με τα χέρια στις κολότσεπες".
Η Δέσπω και η τσιπούρα
Ω! Ω! Ω! Α! Α! Α!
Χτυπήματα στην πόρτα απανωτά.
Διατρανώνω λόγια μυστικά,
κατατρύχω όρη και βουνά.
Κοίτα το ψάρι. Γαλήνια πετά,
πάνω σε σύννεφα του βυθού,
και κάπου εκεί το χαιρετά,
με χάρη περίσια η Μισιρλού.
Δεν ήταν πολύφερνο διόλου,
φτωχό ήτο θαρρώ ταμάλα,
παιχνίδι κοινό μπλε διαόλου,
παιχνίδι κοινό σαν τραμπάλα.
Πες μου, ω! πες μου δεσποσύνη,
θες ευθύς να σου το βάλω;
Μήτε στάλα βαζελίνη;
Αν κολλήσει τι θα κάνω;
Το υπόθετο σου δείχνω
μα συ σκέφτεσαι καυλί.
Και το ψάρι ατενίζει,
είναι πλέον σαν πουλί.
Φληνάφημα θα αρχινίσω,
με την άρκτο τη μικρή.
Το υπερπέραν θα ατενίσω
να μη βλέπω τη βροχή.
Ω! Χερουβείμ χαίρεστε
και Νεφελίμ κοιμάστε.
Λιακόπουλο μόνο βλέπετε,
το τέλος σας επέρχεται.
Δεσποσύνη, κοίτα το ψάρι,
πετα ψηλά, κοντά φεγγάρι.
Εκεί δεν φτάνει ανθρώπου μάτι.
Μα φτάνει θαρώ ένα παπάρι.
Ο βυθός του ουρανού μες τον χιονιά.
Τα φύλλα ανθίζουν, καρπούζια ξανά.
Δεσποσύνη ξεφεύγω, δεν στέκω ορθά,
ο κορσές με στενεύει και πίνω κρασιά.
Να τη πετιέται, να τη, να τη, πετιέται.
εκθέτης σε ένα όνειρο κι η πρώην μου γαμιέται.
Το γνέσιμο γλυκόπικρο, το βλέπω μα διστάζω,
σε πάρτυ με ούζα δε θα μπω, προσέχω που τη βάζω.
Το ψάρι ατενίζει, γρήγορα πετά,
σπινιάρει στο γιαούρτι, μασάει ταραμά,
το γλέιφει το γραμματόσημο, γοργά παεί το γράμμα.
Μια κατσαρίδα χέστηκε και μας χαλά το δράμα.
Δεσποσύνη τη βεντάγια σου, κούνα πια με χάρη,
αέρια μας σκέπασαν που ήρθαν απ' τον Άρη.
Αρειανοί μας κλάσανε, μας κλέψαν και τις μάσκες,
χάνουν οι μάνες τα παιδιά και τα παιδιά τις μάνες.
Στην σιγαλιά της σκοτεινής, αφαιμασμένης νύχτας,
σκιά θανάτου, κάνει ντου με τη μορφή ρουφήχτρας.
Ω! Φύγε Μητσοτάκη! Σε ξορκίζω. Ω! Φύγε μακριά!
Λεπτό κοντά σου δε θ' αντέξω. Δε την μπορώ την γκαντεμιά.
Μια ιαχή ακούγεται. Καλεί εσένα ψάρι.
Κανείς άλλος δε μπόρεσε τον Κώστα να τον πάρει.
Ουλαμαγός στον θάνατο και όλοι μαζί σου,
αυτός εστί ο λόγος της ιδίας ύπαρξης σου.
Δεσποσύνη με ρωτάς, to be or not to be?
και 'γω μονολογώ αν του μπει, πώς θα του βγει;
Ωωωωωωωωωωωωω, αααααααααααααααα!!!
Είμαι ο John και μόλις άρχισαααααααααααα!!!
John The Tall
Ευχαριστώ.
Όχι φίλε αναγνώστη, δε θα ασχοληθώ με τα μαυροφορεμένα τραγιά (Σούζι, Μήτσι, Λόλα και τις άλλες φιλενάδες). Δεν έχω όρεξη να γράψω πορνοανάρτηση, ούτε να το παίξω Μάκης και να βγάλω τα πάντα στη φόρα και καλά!
Το σημερινό άρθρο είναι αφιερωμένο στην Κ., μία φίλη μου που είχε γίνει πειραματόζωο μου άθελά της. Μια φορά και ένα καιρό της είχα αναφέρει ένα από τα περίπου 150 τραγουδάκια που έχω γράψει μέχρι τώρα. Της άρεσε αν και δεν ενθουσιάστηκε κιόλας. Δεν υπάρχει κάτι μεπτό μέχρι εδώ. Αλλά ως χαζοπονηρός που είμαι, δύο περίπου μήνες αργότερα, της ανέφερα ξανά τους ίδιους στίχους με ένα ψέμα αυτή τη φορά. Της είπα άκου τους στίχους από το καινούριο τραγουδάκι που έγραψε ο Αγγελάκας. Αυτή τη φορά όχι μόνο ενθουσιάστηκε αλλά άρχισε και κάτι σχόλια του στυλ: "Εμ, παιδάκι μου, αυτοί είναι στίχοι. Ο άνθρωπος (Αγγελάκας) είναι θεός". Και κάτι τέτοια. Μόνο που δεν τέλειωσε ένα πράγμα! Δε της είπα ποτέ την αλήθεια αλλά την άφησα να ψάχνει ένα τραγούδι που δεν υπήρχε. Χιχιχιχι!
Κατέληξα στο συμπέρασμα φίλε αναγνώστη, ότι φτάνει να είσαι όνομα. Αν είσαι όνομα, όποιο και αν είναι το έργο σου, θα είναι αναγνωρίσιμο. Δε μπα να γράφεις ασυναρτησίες σε ένα ποίημα, δε μπα να κάνεις δυο γραμμές σε έναν πίνακα. Όλοι θα γίνουν της κουλτούρας οπαδοί και θα λένε εικασίες για το βαθύτερο σκεπτικό του έργου ή ότι δεν είναι ό,τι βλέπεις αλλά κάτι άλλο που μόνο με δέκα μπάφους το βλέπεις (μαζί με πολλά άλλα που θα ανακαλύψεις ενώ δεν υπάρχουν.
Έτσι είμαι στην περήφανη θέση φίλε αναγνώστη να το παίξω και 'γω κουλτούρα και να παρουσιάσω ένα ποίημα που έγραψα πίνοντας μόνο κόκα-κόλα, λόγω αντιβίωσης. Το ποίημα αυτό, ελευθέρου μέτρου και σταθμών, 12 κύλινδρο σε διάταξη V με 60 βαλβίδες και twin turbo, είναι αφιερωμένο στην Κ. ως προείπα και θα συμπεριληφθεί στην ποιητική μου συλλογή με τίτλο "Ο ξεβράκωτος με τα χέρια στις κολότσεπες".
Η Δέσπω και η τσιπούρα
Ω! Ω! Ω! Α! Α! Α!
Χτυπήματα στην πόρτα απανωτά.
Διατρανώνω λόγια μυστικά,
κατατρύχω όρη και βουνά.
Κοίτα το ψάρι. Γαλήνια πετά,
πάνω σε σύννεφα του βυθού,
και κάπου εκεί το χαιρετά,
με χάρη περίσια η Μισιρλού.
Δεν ήταν πολύφερνο διόλου,
φτωχό ήτο θαρρώ ταμάλα,
παιχνίδι κοινό μπλε διαόλου,
παιχνίδι κοινό σαν τραμπάλα.
Πες μου, ω! πες μου δεσποσύνη,
θες ευθύς να σου το βάλω;
Μήτε στάλα βαζελίνη;
Αν κολλήσει τι θα κάνω;
Το υπόθετο σου δείχνω
μα συ σκέφτεσαι καυλί.
Και το ψάρι ατενίζει,
είναι πλέον σαν πουλί.
Φληνάφημα θα αρχινίσω,
με την άρκτο τη μικρή.
Το υπερπέραν θα ατενίσω
να μη βλέπω τη βροχή.
Ω! Χερουβείμ χαίρεστε
και Νεφελίμ κοιμάστε.
Λιακόπουλο μόνο βλέπετε,
το τέλος σας επέρχεται.
Δεσποσύνη, κοίτα το ψάρι,
πετα ψηλά, κοντά φεγγάρι.
Εκεί δεν φτάνει ανθρώπου μάτι.
Μα φτάνει θαρώ ένα παπάρι.
Ο βυθός του ουρανού μες τον χιονιά.
Τα φύλλα ανθίζουν, καρπούζια ξανά.
Δεσποσύνη ξεφεύγω, δεν στέκω ορθά,
ο κορσές με στενεύει και πίνω κρασιά.
Να τη πετιέται, να τη, να τη, πετιέται.
εκθέτης σε ένα όνειρο κι η πρώην μου γαμιέται.
Το γνέσιμο γλυκόπικρο, το βλέπω μα διστάζω,
σε πάρτυ με ούζα δε θα μπω, προσέχω που τη βάζω.
Το ψάρι ατενίζει, γρήγορα πετά,
σπινιάρει στο γιαούρτι, μασάει ταραμά,
το γλέιφει το γραμματόσημο, γοργά παεί το γράμμα.
Μια κατσαρίδα χέστηκε και μας χαλά το δράμα.
Δεσποσύνη τη βεντάγια σου, κούνα πια με χάρη,
αέρια μας σκέπασαν που ήρθαν απ' τον Άρη.
Αρειανοί μας κλάσανε, μας κλέψαν και τις μάσκες,
χάνουν οι μάνες τα παιδιά και τα παιδιά τις μάνες.
Στην σιγαλιά της σκοτεινής, αφαιμασμένης νύχτας,
σκιά θανάτου, κάνει ντου με τη μορφή ρουφήχτρας.
Ω! Φύγε Μητσοτάκη! Σε ξορκίζω. Ω! Φύγε μακριά!
Λεπτό κοντά σου δε θ' αντέξω. Δε την μπορώ την γκαντεμιά.
Μια ιαχή ακούγεται. Καλεί εσένα ψάρι.
Κανείς άλλος δε μπόρεσε τον Κώστα να τον πάρει.
Ουλαμαγός στον θάνατο και όλοι μαζί σου,
αυτός εστί ο λόγος της ιδίας ύπαρξης σου.
Δεσποσύνη με ρωτάς, to be or not to be?
και 'γω μονολογώ αν του μπει, πώς θα του βγει;
Ωωωωωωωωωωωωω, αααααααααααααααα!!!
Είμαι ο John και μόλις άρχισαααααααααααα!!!
John The Tall
Τρίτη 10 Μαρτίου 2009
Μην κάνεις έρωτα μόνος σου. Αρκετούς μαλάκες έχει ο κόσμος.
Αυτό τελικά δεν είναι θέμα. Μαλακία θέμα είναι! Όλα ξεκίνησαν από την απορία μου, γιατί η θάλασσα να είναι τόσο αλμυρή... Η απάντηση είναι... γεννετικό υλικό, σπέρμα, αλλιώς δε το λέω! Αλάτι σου λένε οι αφελείς επιστήμονες! Για πείτε μου βρε παλικάρια. Τόσα θαλάσσια όντα που αναπαράγωνται, που τελειώνουν; Μέσα στο άλλο ψάρι θα μου πείτε. Ναι μεν, αλλά μεγάλη ποσότητα βγαίνει και προς τα έξω όσο είναι "ανοιχτό" το θυληκό! Πόσες φάλαινες υπάρχουν ακόμα στο πλανήτη; Πολλές ε; Φαντάσου το τι βγάζει μια φάλαινα!
Φυσικά έχουμε και το ζώο που λέγεται άνθρωπος. Σε αυτό το ζώο αρέσει η σεξουαλική ποικιλία! Φαντάσου φίλε αναγνώστη επομένως τι γίνεται το καλοκαιράκι και εκεί που εσύ κολυμπάς αμέριμνος, με τι μπορεί να συναντηθείς! Μη το πιείτε, λουστείτε ένα πράγμα.
Και κάπως έτσι καταλήγω και στον μαλάκα... Ο τύπος που είναι στη τουαλέτα του σπιτιού του και "ανακουφίζεται" να πω; Ξέρεις που καταλήγει ε; Θάλασσα!
Μα και αυτός και γω και συ και όλοι. Τι κακό μας πιάνει ώρες ώρες να "παίζουμε"; Αγχολυτικό είναι λένε πάλι οι επιστήμονες. Αυτούς δηλαδή πρέπει να τους έχει φάει κανονικά η μαλακία! Και αναρωτιέμαι; Ποιός ο λόγος ο κάθε άντρας και η κάθε γυναίκα να βασανίζει μόνος/η το επίμαχο σημείο ενώ υπάρχουν κάτι δισεκατομμύρια άνθρωποι που μπορούν να κάνουν τη δουλειά αυτή! Και η απόλαυση είναι μεγαλύτερη, και ευτυχισμένοι τις περισσότερες φορές και οι δύο.
Τρανταχτό παράδειγμα προς μίμηση είναι οι πολιτικοί. Αυτοί δεν το παίζουν! Νομίζεις ότι το παίζουν αλλά κάνεις λάθος. Αυτοί έχουν την πιο ολοκληρωμένη σεξουαλική ζωή. Ας είμαστε καλά εμείς που στρωνόμαστε και μας πηδάνε κάθε μέρα!
Βέβαια τη σημερινή εποχή είτε το παίζεις είτε όχι, όπου και να πας μαλάκα θα σε πουν. Και όχι μόνο αυτό. Υπάρχουν και υποκατηγορίες που λίγο πολύ όλοι ξέρουμε. Μερικές που μου έρχονται στο μυαλό είναι οι εξής:
Ο βαθμοφόρος: "Αρχιμαλάκας"
Ο αγνοούμενος: "Πού 'σαι ρε μάλακα;"
Ο Νικολουλικός: "Χάθηκες μαλάκα"
Ο Tefal: "Ξεκόλλα ρε μαλάκα"
Ο βλαχομουσικός: "Beat για beat μαλάκας"
Ο υποψιασμένος: "Λες ρε μαλάκα;"
Ο ανεπιβεβαίωτος: "Μα είσαι μαλάκας;"
Ο επιβεβαιωμένος: "Είσαι μαλάκας τελικά"
Ο αμφισβητούμενος: "Τι μαλάκας είσαι 'συ;"
Ο συγκριτικός: "Μα τόσο μαλάκας"
Ο υπέρμετρος: "Ένας μαλάκας και μισός"
Ο βιολογικός: "Μαλακοπίτουρας"
Ο πληθωρικός: "Μαλακομαλάκας"
Ο αθηναίος: "Έλα ρε μαλάκα"
Ο σαλονικιός: "Τι με λες ρε μαλάκα;" (δεν έχουμε ακόμα μπουγάτσα με μαλάκα)
Ο πατρινός: "Μινάρας"
Συμπερασματικά... ας κόψουμε τις μαλακίες. Γεμίσαμε...
Φυσικά έχουμε και το ζώο που λέγεται άνθρωπος. Σε αυτό το ζώο αρέσει η σεξουαλική ποικιλία! Φαντάσου φίλε αναγνώστη επομένως τι γίνεται το καλοκαιράκι και εκεί που εσύ κολυμπάς αμέριμνος, με τι μπορεί να συναντηθείς! Μη το πιείτε, λουστείτε ένα πράγμα.
Και κάπως έτσι καταλήγω και στον μαλάκα... Ο τύπος που είναι στη τουαλέτα του σπιτιού του και "ανακουφίζεται" να πω; Ξέρεις που καταλήγει ε; Θάλασσα!
Μα και αυτός και γω και συ και όλοι. Τι κακό μας πιάνει ώρες ώρες να "παίζουμε"; Αγχολυτικό είναι λένε πάλι οι επιστήμονες. Αυτούς δηλαδή πρέπει να τους έχει φάει κανονικά η μαλακία! Και αναρωτιέμαι; Ποιός ο λόγος ο κάθε άντρας και η κάθε γυναίκα να βασανίζει μόνος/η το επίμαχο σημείο ενώ υπάρχουν κάτι δισεκατομμύρια άνθρωποι που μπορούν να κάνουν τη δουλειά αυτή! Και η απόλαυση είναι μεγαλύτερη, και ευτυχισμένοι τις περισσότερες φορές και οι δύο.
Τρανταχτό παράδειγμα προς μίμηση είναι οι πολιτικοί. Αυτοί δεν το παίζουν! Νομίζεις ότι το παίζουν αλλά κάνεις λάθος. Αυτοί έχουν την πιο ολοκληρωμένη σεξουαλική ζωή. Ας είμαστε καλά εμείς που στρωνόμαστε και μας πηδάνε κάθε μέρα!
Βέβαια τη σημερινή εποχή είτε το παίζεις είτε όχι, όπου και να πας μαλάκα θα σε πουν. Και όχι μόνο αυτό. Υπάρχουν και υποκατηγορίες που λίγο πολύ όλοι ξέρουμε. Μερικές που μου έρχονται στο μυαλό είναι οι εξής:
Ο βαθμοφόρος: "Αρχιμαλάκας"
Ο αγνοούμενος: "Πού 'σαι ρε μάλακα;"
Ο Νικολουλικός: "Χάθηκες μαλάκα"
Ο Tefal: "Ξεκόλλα ρε μαλάκα"
Ο βλαχομουσικός: "Beat για beat μαλάκας"
Ο υποψιασμένος: "Λες ρε μαλάκα;"
Ο ανεπιβεβαίωτος: "Μα είσαι μαλάκας;"
Ο επιβεβαιωμένος: "Είσαι μαλάκας τελικά"
Ο αμφισβητούμενος: "Τι μαλάκας είσαι 'συ;"
Ο συγκριτικός: "Μα τόσο μαλάκας"
Ο υπέρμετρος: "Ένας μαλάκας και μισός"
Ο βιολογικός: "Μαλακοπίτουρας"
Ο πληθωρικός: "Μαλακομαλάκας"
Ο αθηναίος: "Έλα ρε μαλάκα"
Ο σαλονικιός: "Τι με λες ρε μαλάκα;" (δεν έχουμε ακόμα μπουγάτσα με μαλάκα)
Ο πατρινός: "Μινάρας"
Συμπερασματικά... ας κόψουμε τις μαλακίες. Γεμίσαμε...
Δευτέρα 9 Μαρτίου 2009
Βράδυ μοναξιάς
Σήμερα δε λέω λόγια. Σήμερα δε θα κάνω σχόλια. Όποιος θέλει ας κοιτάξει παλιότερες αναρτήσεις και θα καταλάβει. Ένα ποίημα θα γράψω που δεν κατάφερε για τον α ή β λόγο, να παρευρεθεί στη τελική φάση του φεστιβάλ Θεσ/νίκης το 2006.
ΒΡΑΔΥ ΜΟΝΑΞΙΑΣ - Ramblers
Μουσική: Παναγιώτης Βασιλόπουλος
Στίχοι: Γιάννης Μαλισιάνος
Βράδυ υγρό, παγωμένο,
βήματα μες στο κενό.
Και 'συ πουθενά για ν' ακούσεις
αυτά που τόσο θέλω να σου πω.
Πού νά βρω μια σταγόνα θάρρος,
ποιός θα μου δώσει φτερά.
Στον ουρανό σου να πετάξω,
εκεί που κρύβεις τη δική μου χαρά.
Ίσως χαθώ με τα όνειρά μου,
σ' ένα τοπίο μοναξιάς,
μα τ' όνομά σου πάντα θα 'ναι,
μέσα στους χτύπους της καρδιάς.
Κάθε ματιά σου ηλιαχτίδα,
κάθε σου λέξη μουσική.
Και 'γω να ζω με την ελπίδα,
πως ίσως κάποτε θα είμαστε μαζί.
Πώς να μπορέσω να φωνάξω,
μια λέξη που κρύβω καιρό.
Αφού τρέμω σαν παιδί μπροστά σου,
όταν πάω να σου πω πως σ' αγαπώ.
Ίσως χαθώ με τα όνειρά μου,
σ' ένα τοπίο μοναξιάς,
μα τ' όνομά σου πάντα θα 'ναι,
μέσα στους χτύπους της καρδιάς.
©2006 Ramblers
Κιθάρα: Παναγιώτης Βασιλόπουλος
Μπάσο: Βαγγέλης Παπαϊωάννου
Drums: Κώστας Γιαννίκος
Φωνητικά: Γιάννης Μαλισιάνος
ΒΡΑΔΥ ΜΟΝΑΞΙΑΣ - Ramblers
Μουσική: Παναγιώτης Βασιλόπουλος
Στίχοι: Γιάννης Μαλισιάνος
Βράδυ υγρό, παγωμένο,
βήματα μες στο κενό.
Και 'συ πουθενά για ν' ακούσεις
αυτά που τόσο θέλω να σου πω.
Πού νά βρω μια σταγόνα θάρρος,
ποιός θα μου δώσει φτερά.
Στον ουρανό σου να πετάξω,
εκεί που κρύβεις τη δική μου χαρά.
Ίσως χαθώ με τα όνειρά μου,
σ' ένα τοπίο μοναξιάς,
μα τ' όνομά σου πάντα θα 'ναι,
μέσα στους χτύπους της καρδιάς.
Κάθε ματιά σου ηλιαχτίδα,
κάθε σου λέξη μουσική.
Και 'γω να ζω με την ελπίδα,
πως ίσως κάποτε θα είμαστε μαζί.
Πώς να μπορέσω να φωνάξω,
μια λέξη που κρύβω καιρό.
Αφού τρέμω σαν παιδί μπροστά σου,
όταν πάω να σου πω πως σ' αγαπώ.
Ίσως χαθώ με τα όνειρά μου,
σ' ένα τοπίο μοναξιάς,
μα τ' όνομά σου πάντα θα 'ναι,
μέσα στους χτύπους της καρδιάς.
©2006 Ramblers
Κιθάρα: Παναγιώτης Βασιλόπουλος
Μπάσο: Βαγγέλης Παπαϊωάννου
Drums: Κώστας Γιαννίκος
Φωνητικά: Γιάννης Μαλισιάνος
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
