Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά...

Ενημερώνω ότι όποιος είναι ευαίσθητος με την σκληρή γλώσσα να μη συνεχίσει το διάβασμα.
Ευχαριστώ.


Όχι φίλε αναγνώστη, δε θα ασχοληθώ με τα μαυροφορεμένα τραγιά (Σούζι, Μήτσι, Λόλα και τις άλλες φιλενάδες). Δεν έχω όρεξη να γράψω πορνοανάρτηση, ούτε να το παίξω Μάκης και να βγάλω τα πάντα στη φόρα και καλά!
Το σημερινό άρθρο είναι αφιερωμένο στην Κ., μία φίλη μου που είχε γίνει πειραματόζωο μου άθελά της. Μια φορά και ένα καιρό της είχα αναφέρει ένα από τα περίπου 150 τραγουδάκια που έχω γράψει μέχρι τώρα. Της άρεσε αν και δεν ενθουσιάστηκε κιόλας. Δεν υπάρχει κάτι μεπτό μέχρι εδώ. Αλλά ως χαζοπονηρός που είμαι, δύο περίπου μήνες αργότερα, της ανέφερα ξανά τους ίδιους στίχους με ένα ψέμα αυτή τη φορά. Της είπα άκου τους στίχους από το καινούριο τραγουδάκι που έγραψε ο Αγγελάκας. Αυτή τη φορά όχι μόνο ενθουσιάστηκε αλλά άρχισε και κάτι σχόλια του στυλ: "Εμ, παιδάκι μου, αυτοί είναι στίχοι. Ο άνθρωπος (Αγγελάκας) είναι θεός". Και κάτι τέτοια. Μόνο που δεν τέλειωσε ένα πράγμα! Δε της είπα ποτέ την αλήθεια αλλά την άφησα να ψάχνει ένα τραγούδι που δεν υπήρχε. Χιχιχιχι!
Κατέληξα στο συμπέρασμα φίλε αναγνώστη, ότι φτάνει να είσαι όνομα. Αν είσαι όνομα, όποιο και αν είναι το έργο σου, θα είναι αναγνωρίσιμο. Δε μπα να γράφεις ασυναρτησίες σε ένα ποίημα, δε μπα να κάνεις δυο γραμμές σε έναν πίνακα. Όλοι θα γίνουν της κουλτούρας οπαδοί και θα λένε εικασίες για το βαθύτερο σκεπτικό του έργου ή ότι δεν είναι ό,τι βλέπεις αλλά κάτι άλλο που μόνο με δέκα μπάφους το βλέπεις (μαζί με πολλά άλλα που θα ανακαλύψεις ενώ δεν υπάρχουν.
Έτσι είμαι στην περήφανη θέση φίλε αναγνώστη να το παίξω και 'γω κουλτούρα και να παρουσιάσω ένα ποίημα που έγραψα πίνοντας μόνο κόκα-κόλα, λόγω αντιβίωσης. Το ποίημα αυτό, ελευθέρου μέτρου και σταθμών, 12 κύλινδρο σε διάταξη V με 60 βαλβίδες και twin turbo, είναι αφιερωμένο στην Κ. ως προείπα και θα συμπεριληφθεί στην ποιητική μου συλλογή με τίτλο "Ο ξεβράκωτος με τα χέρια στις κολότσεπες".

Η Δέσπω και η τσιπούρα

Ω! Ω! Ω! Α! Α! Α!
Χτυπήματα στην πόρτα απανωτά.
Διατρανώνω λόγια μυστικά,
κατατρύχω όρη και βουνά.

Κοίτα το ψάρι. Γαλήνια πετά,
πάνω σε σύννεφα του βυθού,
και κάπου εκεί το χαιρετά,
με χάρη περίσια η Μισιρλού.

Δεν ήταν πολύφερνο διόλου,
φτωχό ήτο θαρρώ ταμάλα,
παιχνίδι κοινό μπλε διαόλου,
παιχνίδι κοινό σαν τραμπάλα.

Πες μου, ω! πες μου δεσποσύνη,
θες ευθύς να σου το βάλω;
Μήτε στάλα βαζελίνη;
Αν κολλήσει τι θα κάνω;

Το υπόθετο σου δείχνω
μα συ σκέφτεσαι καυλί.
Και το ψάρι ατενίζει,
είναι πλέον σαν πουλί.

Φληνάφημα θα αρχινίσω,
με την άρκτο τη μικρή.
Το υπερπέραν θα ατενίσω
να μη βλέπω τη βροχή.

Ω! Χερουβείμ χαίρεστε
και Νεφελίμ κοιμάστε.
Λιακόπουλο μόνο βλέπετε,
το τέλος σας επέρχεται.

Δεσποσύνη, κοίτα το ψάρι,
πετα ψηλά, κοντά φεγγάρι.
Εκεί δεν φτάνει ανθρώπου μάτι.
Μα φτάνει θαρώ ένα παπάρι.

Ο βυθός του ουρανού μες τον χιονιά.
Τα φύλλα ανθίζουν, καρπούζια ξανά.
Δεσποσύνη ξεφεύγω, δεν στέκω ορθά,
ο κορσές με στενεύει και πίνω κρασιά.

Να τη πετιέται, να τη, να τη, πετιέται.
εκθέτης σε ένα όνειρο κι η πρώην μου γαμιέται.
Το γνέσιμο γλυκόπικρο, το βλέπω μα διστάζω,
σε πάρτυ με ούζα δε θα μπω, προσέχω που τη βάζω.

Το ψάρι ατενίζει, γρήγορα πετά,
σπινιάρει στο γιαούρτι, μασάει ταραμά,
το γλέιφει το γραμματόσημο, γοργά παεί το γράμμα.
Μια κατσαρίδα χέστηκε και μας χαλά το δράμα.

Δεσποσύνη τη βεντάγια σου, κούνα πια με χάρη,
αέρια μας σκέπασαν που ήρθαν απ' τον Άρη.
Αρειανοί μας κλάσανε, μας κλέψαν και τις μάσκες,
χάνουν οι μάνες τα παιδιά και τα παιδιά τις μάνες.

Στην σιγαλιά της σκοτεινής, αφαιμασμένης νύχτας,
σκιά θανάτου, κάνει ντου με τη μορφή ρουφήχτρας.
Ω! Φύγε Μητσοτάκη! Σε ξορκίζω. Ω! Φύγε μακριά!
Λεπτό κοντά σου δε θ' αντέξω. Δε την μπορώ την γκαντεμιά.

Μια ιαχή ακούγεται. Καλεί εσένα ψάρι.
Κανείς άλλος δε μπόρεσε τον Κώστα να τον πάρει.
Ουλαμαγός στον θάνατο και όλοι μαζί σου,
αυτός εστί ο λόγος της ιδίας ύπαρξης σου.

Δεσποσύνη με ρωτάς, to be or not to be?
και 'γω μονολογώ αν του μπει, πώς θα του βγει;
Ωωωωωωωωωωωωω, αααααααααααααααα!!!
Είμαι ο John και μόλις άρχισαααααααααααα!!!

John The Tall