Τετάρτη 11 Μαρτίου 2009

Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά...

Ενημερώνω ότι όποιος είναι ευαίσθητος με την σκληρή γλώσσα να μη συνεχίσει το διάβασμα.
Ευχαριστώ.


Όχι φίλε αναγνώστη, δε θα ασχοληθώ με τα μαυροφορεμένα τραγιά (Σούζι, Μήτσι, Λόλα και τις άλλες φιλενάδες). Δεν έχω όρεξη να γράψω πορνοανάρτηση, ούτε να το παίξω Μάκης και να βγάλω τα πάντα στη φόρα και καλά!
Το σημερινό άρθρο είναι αφιερωμένο στην Κ., μία φίλη μου που είχε γίνει πειραματόζωο μου άθελά της. Μια φορά και ένα καιρό της είχα αναφέρει ένα από τα περίπου 150 τραγουδάκια που έχω γράψει μέχρι τώρα. Της άρεσε αν και δεν ενθουσιάστηκε κιόλας. Δεν υπάρχει κάτι μεπτό μέχρι εδώ. Αλλά ως χαζοπονηρός που είμαι, δύο περίπου μήνες αργότερα, της ανέφερα ξανά τους ίδιους στίχους με ένα ψέμα αυτή τη φορά. Της είπα άκου τους στίχους από το καινούριο τραγουδάκι που έγραψε ο Αγγελάκας. Αυτή τη φορά όχι μόνο ενθουσιάστηκε αλλά άρχισε και κάτι σχόλια του στυλ: "Εμ, παιδάκι μου, αυτοί είναι στίχοι. Ο άνθρωπος (Αγγελάκας) είναι θεός". Και κάτι τέτοια. Μόνο που δεν τέλειωσε ένα πράγμα! Δε της είπα ποτέ την αλήθεια αλλά την άφησα να ψάχνει ένα τραγούδι που δεν υπήρχε. Χιχιχιχι!
Κατέληξα στο συμπέρασμα φίλε αναγνώστη, ότι φτάνει να είσαι όνομα. Αν είσαι όνομα, όποιο και αν είναι το έργο σου, θα είναι αναγνωρίσιμο. Δε μπα να γράφεις ασυναρτησίες σε ένα ποίημα, δε μπα να κάνεις δυο γραμμές σε έναν πίνακα. Όλοι θα γίνουν της κουλτούρας οπαδοί και θα λένε εικασίες για το βαθύτερο σκεπτικό του έργου ή ότι δεν είναι ό,τι βλέπεις αλλά κάτι άλλο που μόνο με δέκα μπάφους το βλέπεις (μαζί με πολλά άλλα που θα ανακαλύψεις ενώ δεν υπάρχουν.
Έτσι είμαι στην περήφανη θέση φίλε αναγνώστη να το παίξω και 'γω κουλτούρα και να παρουσιάσω ένα ποίημα που έγραψα πίνοντας μόνο κόκα-κόλα, λόγω αντιβίωσης. Το ποίημα αυτό, ελευθέρου μέτρου και σταθμών, 12 κύλινδρο σε διάταξη V με 60 βαλβίδες και twin turbo, είναι αφιερωμένο στην Κ. ως προείπα και θα συμπεριληφθεί στην ποιητική μου συλλογή με τίτλο "Ο ξεβράκωτος με τα χέρια στις κολότσεπες".

Η Δέσπω και η τσιπούρα

Ω! Ω! Ω! Α! Α! Α!
Χτυπήματα στην πόρτα απανωτά.
Διατρανώνω λόγια μυστικά,
κατατρύχω όρη και βουνά.

Κοίτα το ψάρι. Γαλήνια πετά,
πάνω σε σύννεφα του βυθού,
και κάπου εκεί το χαιρετά,
με χάρη περίσια η Μισιρλού.

Δεν ήταν πολύφερνο διόλου,
φτωχό ήτο θαρρώ ταμάλα,
παιχνίδι κοινό μπλε διαόλου,
παιχνίδι κοινό σαν τραμπάλα.

Πες μου, ω! πες μου δεσποσύνη,
θες ευθύς να σου το βάλω;
Μήτε στάλα βαζελίνη;
Αν κολλήσει τι θα κάνω;

Το υπόθετο σου δείχνω
μα συ σκέφτεσαι καυλί.
Και το ψάρι ατενίζει,
είναι πλέον σαν πουλί.

Φληνάφημα θα αρχινίσω,
με την άρκτο τη μικρή.
Το υπερπέραν θα ατενίσω
να μη βλέπω τη βροχή.

Ω! Χερουβείμ χαίρεστε
και Νεφελίμ κοιμάστε.
Λιακόπουλο μόνο βλέπετε,
το τέλος σας επέρχεται.

Δεσποσύνη, κοίτα το ψάρι,
πετα ψηλά, κοντά φεγγάρι.
Εκεί δεν φτάνει ανθρώπου μάτι.
Μα φτάνει θαρώ ένα παπάρι.

Ο βυθός του ουρανού μες τον χιονιά.
Τα φύλλα ανθίζουν, καρπούζια ξανά.
Δεσποσύνη ξεφεύγω, δεν στέκω ορθά,
ο κορσές με στενεύει και πίνω κρασιά.

Να τη πετιέται, να τη, να τη, πετιέται.
εκθέτης σε ένα όνειρο κι η πρώην μου γαμιέται.
Το γνέσιμο γλυκόπικρο, το βλέπω μα διστάζω,
σε πάρτυ με ούζα δε θα μπω, προσέχω που τη βάζω.

Το ψάρι ατενίζει, γρήγορα πετά,
σπινιάρει στο γιαούρτι, μασάει ταραμά,
το γλέιφει το γραμματόσημο, γοργά παεί το γράμμα.
Μια κατσαρίδα χέστηκε και μας χαλά το δράμα.

Δεσποσύνη τη βεντάγια σου, κούνα πια με χάρη,
αέρια μας σκέπασαν που ήρθαν απ' τον Άρη.
Αρειανοί μας κλάσανε, μας κλέψαν και τις μάσκες,
χάνουν οι μάνες τα παιδιά και τα παιδιά τις μάνες.

Στην σιγαλιά της σκοτεινής, αφαιμασμένης νύχτας,
σκιά θανάτου, κάνει ντου με τη μορφή ρουφήχτρας.
Ω! Φύγε Μητσοτάκη! Σε ξορκίζω. Ω! Φύγε μακριά!
Λεπτό κοντά σου δε θ' αντέξω. Δε την μπορώ την γκαντεμιά.

Μια ιαχή ακούγεται. Καλεί εσένα ψάρι.
Κανείς άλλος δε μπόρεσε τον Κώστα να τον πάρει.
Ουλαμαγός στον θάνατο και όλοι μαζί σου,
αυτός εστί ο λόγος της ιδίας ύπαρξης σου.

Δεσποσύνη με ρωτάς, to be or not to be?
και 'γω μονολογώ αν του μπει, πώς θα του βγει;
Ωωωωωωωωωωωωω, αααααααααααααααα!!!
Είμαι ο John και μόλις άρχισαααααααααααα!!!

John The Tall

10 σχόλια:

  1. ΧΑΧΑΧΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ
    έχω δύο ερωτήσεις... πόση ώρα σου πήρε να γράψεις το σουξεδάκι???? Από λεξιλόγιο σκίζεις....

    Ερώτηση δεύτερη. Την περούκα στη φωτό την φοράς συχνά??? Με τον Αποστόλη από την ελληνογρένεια (ξέρεις τον τσολιά) τι σχέση έχεις.

    Ερώτηση 3 (και φαρμακερή): Πότε για το Νομπελ????

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Και δεν μου λες και κάτι άλλο (Δεν το έχω ξεχάσει) πρέπει να παιαιαιαιαιξειειειειειςςςςς

    Να γράψεις ένα masterpiece..... Δεν τη γλυτώνεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Απάντηση 1η:
    Μου πήρε σκάρτη μισή ώρα. Και εμπνεύστηκα και λίγο μπορώ να πω από το ποίημα-αριστούργημα του Φοίβου (όχι του Απολλώνιου, αλλά του υποχθόνιου), με τους συνταρακτικούς για το είναι μου στίχους:
    Α πα πα πα πα πα πα πα πα πα
    εγώ δε κάνω τέτοια πράγματα...

    Απάντηση 2η:
    Δεν είναι περούκα. Είναι το φυσικό μου (ήταν μάλλον γιατί έχει μακρύνει πλέον). Ουδεμία σχέση με τον Αποστόλη έχω. Αυτός άλλωστε φοράει περούκα με θεματολογία το μανιτάρι μιας πυρηνικής έκρηξης.

    Απάντηση 3η:
    Αμέσως μετά τον Καρβέλα και τον Φοίβο! :P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Χαχαχαχαχαχα! Όσο για το... παίξιμο, δε μπορώ. Έπαιξα πολύ για το προηγούμενο άρθρο περί μαλάκηδων! looooooooooool

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δηλαδή μπορώ να σου τραγουδήσω το απίστευτο άσμα.... Μακρυμάλλη μακρυμάλλη, άντε βρες και εσύ μιαν άλλη. Η αγάπη που της είχες, ήταν ένα μάτσο τρίχες.....
    χαχαχαχαχαααααααααααααα

    Και το άσμα συνεχίζει....
    Πρέπει μια και καλή να το χωνέψεις....
    απαπαπαπαπαπαπαπα
    Πως δεν τα πάω καλά με τις δεσμεύσεις.....
    χαχαχα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Για το μαλλί λέω ένα τραγουδάκι (έτσι να γελάσεις)

    Και συνέχισα το άσμα του Φοίβου καλέ... Να μην ξέρεις τη συνέχεια???

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Aααα!!! Ok! :)
    Όσο για τους μαλλιάδες να κοιτάξεις και παλιότερη ανάρτηση μου. Μπορεί να το δεις αλλιώς το θέμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Φίλε Loner_At_Loosends σε ανακάλυψα μέσα από το blog της Boubou ! Έχω περάσει και εγώ το ίδιο σκηνικό . Έχω τη τάση να γράφω τραγούδια και κάποτε ένα απο αυτά το παρουσίασα σε μια κοπέλα . Πίστεψε πως ήταν του Αλκίνοου Ιωαννίδη . . . Εγώ πάντως αυτή τη κοπέλα τη παντρέυτηκα . Τώρα τι να πείς . . . Άντε να δούμε !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Πολύ γλυκό φίλε So far away. :)
    Και καλώς ήρθες στο σκοτεινό χώρο μου. Μου αρέσουν τέτοιες ιστορίες καθημερινότητας που δείχνουν την απρόσμενη (προς τη καλή μεριά πάντα) τροπή που μπορούν να πάρουν κάποια πράγματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. σε κιτρινισμένο από το χρόνο χαρτί ,κάπου υπάρχουν τα τραγούδια που με ενέπνευσε να γράψω αυτός που τώρα κοιμάται στο πορτοκαλί, ενώ εγω στο κόκκινο δωμάτιο ....και διαβάζοντας τα σχόλια σας θα περάσω το βράδυ .φιλιά πολλά στους άυπνους

    ΑπάντησηΔιαγραφή