Ήρθα, είδα και θα φύγω...

Στο γενικότερο κλίμα μελαγχολίας που επικρατεί γύρω μου, τις τελευταίες ημέρες, θα αφιερώσω το τραγούδι που ακολουθεί. Ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια όλων των εποχών. Απλό, λαϊκό, αυτό που ο κάθε άνθρωπος μπορεί να νιώσει, χωρίς ντε και καλά να βασανίζει πρώτα το μυαλό του για να εκφράσει τον πόνο του.
Όσο για την αφορμή. Ένας .......... ανέφερε τη δυσαρέσκεια του, που ο Στελάρας είναι στους 100 μεγαλύτερους Έλληνες σύμφωνα με τη δημοσκόπηση του Σκάι. Και είπε χαρακτηριστικά: "...έλα μωρέ, μόνο κλαψιάρικα τραγούδια έλεγε και κάτι έγινε".
Σε αυτό το ον εύχομαι ολόψυχα να μείνει μια ζωή έτσι, χαρούμενος και χαζομαλάκας, και ποτέ μη βρεθεί στη κατάσταση να τον εκφράζουν αυτά τα "κλαψιάρικα" τραγούδια.
Γιατί αν δεν σου έχει ανοίξει ο κόλος, φίλε αναγνώστη, αν δεν έχεις κάνει το σκατό σου παξιμάδι, αν δεν έχεις γνωρίσει τι είναι ξενητιά και ορφάνια, αν δεν έχεις γευτεί την αποτυχία στη ζωή σου, τότε δεν έχεις δικαίωμα να πιάνεις στο στόμα σου τον Στέλιο. Μην ακούς, αλλά βγάλε το σκασμό και άσε τα σχόλια...
Πολλοί άνθρωποι πόνεσαν με τους παραπάνω τρόπους και θέλαν κάτι να μιλάει στη καρδιά τους, απλά, λαϊκά, ανθρώπινα ρε...

Ήρθα, είδα και θα φύγω

Στίχοι: Κώστας Βίρβος
Μουσική: Απόστολος Καλδάρας
Πρώτη εκτέλεση: Στέλιος Καζαντζίδης & Μαρινέλλα

Με πίκρες ξημερώνουμαι,
βραδιάζω με τον πόνο.
Ο θάνατος που καρτερώ,
θα με γλιτώσει μόνο.

Πότε θα 'ρθει κι η σειρά μου;
Πότε θα 'ρθει, λαχταρώ.
Όλοι τρέμουνε τον χάρο,
μα εγώ τον καρτερώ.

Ο θάνατος είναι γλυκός
για τους βασανισμένους.
Ετούτος ο παλιοντουνιάς
είναι για ορισμένους.

Ήρθα, είδα και θα φύγω
σαν περαστικό πουλί.
Δυστυχής κι αδικημένος,
όπως όλοι οι καλοί.

Ο θάνατος είναι γλυκός
για τους βασανισμένους.
Ετούτος ο παλιοντουνιάς
είναι για ορισμένους.

Μοιάζουν τα δικά μου πάθη
σαν τα πάθη του Χριστού.
Και το πιο πικρό ποτήρι
με κεράσανε παντού.