Δε θα θάψω, δε θα βρίσω, δε θα απαγγείλω ποίηση. Απλά θα γράψω για εκείνον, εμένα, εσένα... Δεν είμαι καλά.
"Πάει και η σημερινή παράσταση. Κάπου εδώ τελείωσε. Η αυλαία κατέβηκε και ο πρωταγωνιστής θαύμαζει το μεγαλείο του. Μία ψυχρή μοναξιά που απλώνεται γύρω του. Οι θεατές έφυγαν. Κατάλαβε ότι είναι μόνος του. Πετάει το ψεύτικο χαμόγελο που φόραγε στην παράσταση, και πάει με βήμα αργό στο καμαρίνι του.
Κάθεται και κοιτάει στον καθρέφτη. Βλέπει πως ο χρόνος έχει αρχίσει να τον σημαδεύει και αναπωλεί το παρελθόν του. Τι κατάφερε στη ζωή του; Να αποκτείσει χρήμα, δόξα; Να κάνει τους άλλους χαρούμενους; Ναι; Τι έκανε για την ψυχή του; Τι έκανε για την καρδιά του; Τίποτα. Αράχνες άπλωσαν τους περίτεχνους ιστούς τους, σε αυτό που κάποτε χτύπαγε γεμάτο δίψα για έρωτα και αγάπη. Η μοναξιά του παρόντος το αποδεικνύει περίτρανα.
Χρόνια και χρόνια χαμένα και σπαταλημένα με τον χειρότερο τρόπο. Πάντα νόμιζε ότι νύχτες σαρκικής απόλαυσης ήταν ευτυχία. Αλλά δεν γνώριζε νέος, ότι θα τον γεράσουν οι φευγαλέες ηδονές. Μεγάλωνε συνεχώς και τελικά του έλειπε ένα χάδι στοργής, μια φωνή που θα τον προσφωνούσε αγάπη μου, μια ζεστή αγκαλία που θα τον αλάφρωνε από τον φόρτο της ημέρας. Κάποτε αισθανόταν περήφανος για τις κατακτήσεις του, θαύμαζε τον εαυτό του για όλες τις παρορμητικές του πράξεις. Τώρα απλά βρίζει και κατηγορεί το μυαλό του, που άργησε να ωριμάσει. Για τα χρόνια που σπατάλησε σε κρύες αγκαλιές. Για τα χρόνια που χαράμισε σε γυναίκες που δεν του γέμισαν ούτε την καρδιά, μήτε το μυαλό.
Ένα δάκρυ που αργά κυλάει στο μέτωπο του, του θυμίζει ότι είναι ακόμα ζωντανός. Αλλά το καμαρίνι ψυχρό σαν τάφος. Ξαφνικά μια ηλιαχτίδα ξεπροβάλει και τον τυφλώνει. Είναι μια φωτογραφία στην πάνω γωνία του καθρέφτη. Είναι μια κοπέλα. Σαν πριγκίπισσα που δραπέτευσε από τις σελίδες παραμυθιού. Σαν άγγελος που κατέβηκε από τον παράδεισο. Την κοιτάει καλά. Την θυμάται ακόμα. Είναι αυτή που κάποτε είχε γνωρίσει μέσα στο χάος της ύπαρξής του. Αυτή που του έδωσε κουράγιο, αυτή που τον γέμισε με την χαρά που δεν είχε γνωρίσει, αυτή που τον γέμισε με την σκέψη της και τον χαρακτήρα της, αυτή που τον μάγεψε με το χρώμα του ουρανού στα μάτια της.
Αυτή ήταν η μία και μοναδική που πραγματικά ερωτεύτηκε με την αλοκληρωτική έννοια της λέξης, και όχι σαν τις αυταπάτες του παρελθόντος. Φίλησε απαλά την φωτογραφία της, την καληνύχτησε και σηκώθηκε να φύγει. Έπρεπε να σκεφτεί την αυριανή παράσταση. Προχώραγε μόνος στον βρεγμένο και σκοτεινό δρόμο για το σπίτι του. Αλλά πλέον δεν τον έννοιαζε ούτε η μοναξιά του. Η καρδιά του είχε μείνει στο καμαρίνι, στον καθρέφτη, στην φωτογραφία της... "
©2009 John The Tall
Σάββατο 9 Μαΐου 2009
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
«Το σημαντικό σε μία παράσταση είναι να μπορείς να κλαίς και να γελάς. Αν θέλω να κλάψω, σκέφτομαι την ερωτική μου ζωή. Αν θέλω να γελάσω, σκέφτομαι την ερωτική μου ζωή».
ΑπάντησηΔιαγραφή©2009 G.J.
απο οτι καταλαβα εδω προκειται για την δικη του παρσταση.παρασταση ζωης.μια ζωη που χαραμισε σε εφημερες αγαπες και ερωτες. και οταν περασουν τα χρονια και εισαι μονος η μοναξια ειναι πολυ βαρεια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕιχε κανει μια αναρτηση η φωτεινη πριν λιγο καιρο και μιλησε για την μοναξια της κορυφης και αν δεν κανω λαθος της αντετεινες την μοναξια του πατου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοια ακριβως μοναξια ειναι αυτη που ζει ο πρωταγωνιστης σου;
Της κορυφης η του πατου;
Ενδεχομενως, οποια και να ειναι αυτη, να ειναι και επιλογη του.
Καλο βραδυ
Πιστευω οτι εμεινε σε κατι που τωρα ειναι στην φωτογραφια του καθρεπτη του.
ο καθενας μας ζει με τις επιλογες του και πληρωνει τα λαθη του,οσο ακριβα και να κοστιζουν.ετσι δεν γινεται παντα;
ΑπάντησηΔιαγραφήαχ!ρε john ...δυο φωτογραφίες σε ένα site ...εσύ ξέρεις
ΑπάντησηΔιαγραφή