To broadcast or not to broadcast?

...ιδού η απορία. Για όσους δεν γνωρίζουν, εδώ και πάρα πολύ καιρό ασχολούμαι κατά διαστήματα, με ραδιοφωνικές εκπομπές μέσω διαδικτίου.
Θα ήθελα να γράψω (για να τα βλέπω εγώ), τι με οδήγησε σε αυτό το "project", τι συνάντησα και που κατέληξα. Τονίζω ότι τα γράφω για μένα, άρα δεν χρειάζεται να προσθέσετε σχόλια, όσοι τυχαία διαβάσετε αυτές τις γραμμές.
Έχουμε και λέμε. Θα αρχίσω με το πώς μεγάλωσα σε σχέση με τη μουσική, και θα βγάλω το καταπιεσμένο ψώνιο από μέσα μου, γιατί στο φινάλε πολλή αξία έδωσα σε μερικούς που δεν αξίζουν μισή δεκάρα μπροστά μου.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, η πιο μεγάλη στιγμή για μένα καθημερινά ήταν όταν ο πατέρας μου τοποθετούσε έναν δίσκο βινυλίου στο πικάπ και εγώ καθόμουν, και παρακολουθούσα με θρησκευτική ευλάβια το ταξίδι της βελόνας μέσα σε εκείνο το αυλάκι της επιφάνειας που μυστηριωδώς είχε αποτυπωμένες πάνω του, τις μελωδίες που με μεγάλωσαν. Αγαπημένο μου παιχνίδι ήταν να βάζω διασκάκια 45 στροφών σε πλατώ από juke-boxes, και να τραγουδώ για ώρες. Σωστή ιεροτελεστία...
Σε ηλικία 6 ετών, και ενώ τα playstation δεν υπήρχαν και τα pc ήταν απλησίαστα, ζήτησα για δώρο γενεθλίων ένα πικάπ με 2 ηχεία. Ήταν το Philips RB5500. Εννοείται ότι αυτό το "παιδικό" παιχνίδι μου το έχω ακόμα. Επείδη βλέπετε η μουσική είναι η αιώνια ερωμένη μου, συνεπάγεται ότι δένομαι συναισθηματικά και με ότι συσχετίζεται άμεσα με αυτή.
Χρόνια αργότερα, το 1995, και έχοντας στα χέρια μου τον πρώτο μου σχετικά "σοβαρό" υπολογιστή, άρχισα διάφορους πειραματισμούς. Ποτέ μου δε ζήτησα δάφνες ή σκεφτόμουν ότι πρωτοτυπούσα, γιατί πολύ απλά γούσταρα ό,τι έκανα. Βέβαια αργότερα άλλοι δοξάστηκαν...
Πιο αναλυτικά, σε μία εποχή που δεν υπήρχαν τα mp3 (αλλά τα πρώιμα mp2 και μικρές χωρητικότητες σκληρών δίσκων) και τα cd players ήταν πανάκριβα, ήμουν ο πρώτος, και το λέω περήφανα και καθυστερημένα, που έπαιξα επαγγελματικά μουσική χρησιμοποιώντας υπολογιστή. Και μιλάω τουλάχιστον για την ευρύτερη περιοχή των Πατρών. Στα πάρτυ πιο πολύ χάζευαν με το πρωτότυπο θέαμα που αντίκρυζαν παρά με λοιπά τεκτενόμενα!!! Το επόμενο ή το μεθεπόμενο καλοκαίρι, αν θυμάμαι ορθώς, ανοίγει ένα θερινό club στο Ρίο, ονόματι Extos που θεωρήθηκε το πρώτο club στην Πάτρα με πρόγραμμα απευθείας από τον υπολογιστή. Έτσι εγώ δεν έγινα ποτέ γνωστός.
Φτάνουμε στο 2000. Ήδη οι δίσκοι μου, 33 και προπάντων 45 στροφών, ανέρχονται ήδη σε αρκετές χιλιάδες. Αρχίζει μια επίμονη και επίπονη προσπάθεια καταγραφής τους καθώς και ψηφοποίησης τους. Πράγμα όχι εύκολο τότε, γιατί δεν υπήρχαν τα φτηνιάρικα usb πικάπ που τα συνδέεις και τελείωσες. Αυτά εμφανίστηκαν τα τελευταία 3 χρόνια στην ελληνική αγορά. Εγώ εδώ και 10 χρόνια διατηρώ την ίδια ακριβώς δικτίωση και φυσικά πλέον δεν την αναφέρω γιατί και τότε δεν πήρα εγώ δάφνες και κέρδη. Αλλά γνωστός μου που του έδειξα πώς να κάνει την εγγραφή και την αποθορυβοποίηση, κονόμησε χοντρά αφού πλέον δήλωνε με πινακίδα στο κατάστημά του, ότι σας κάνω μετατροπή από δίσκους βινυλίου σε cd...
Πριν από 3 χρόνια φτάνουμε στο σημείο από το οποίο άρχισα. Είπα αφού έχω περάσει τόσα τραγούδια σε μορφή mp3, γιατί να μη διαφωτίσω λίγο τον κόσμο; Σαν αρχές των μουσικών μου εκπομπών (όσο αφορά το ελληνικό πρόγραμμα κυρίως) είχα τις εξής:

1. Να ακουστούν τραγούδια σπάνια από τις 45 στροφές. Μερικά εκ των οποίων δεν κυκλοφόρησαν καν σε δίσκους βινυλίων, πόσο μάλλον σε cd!
2. Να υπάρχει μια σχετικότητα στις αλλαγές από κομμάτι σε κομμάτι. Όχι από μια ηχογράφηση του '35 να πάμε σε μία του '80!
3. Να τονίσω τις αυθεντικές εκτελέσεις, γιατί σε αυτές αξίζουν οι δάφνες. Προσωπικό μου βίωμα πλέον! "Μη φεύγεις" και σου λένε ότι είναι Παπαρίζου και όχι Βούλα Γεωργούτη πχ.
4. Διασκευές από σχετικούς καλλιτέχνες με βάση τη χρονολογία κυκλοφορίας της 1ης εκτελέσεως. Όχι άλλο Νταλάρα σε όλα τα ρεμπέτικα πχ. Τόσους ελαφρολαϊκούς ύμνους έχει πει και είναι υπεραρκετό και αξιόλογο. Δεν χρειάζεται και στα ρεμπέτικα.
5. Να μη βάζω μόνο τα σουξέ. Να ακουστούν και τραγούδια για πρώτη φορά. Πού ξέρεις βρε ακροατή; Μπορεί να πεις: "Ρε συ! Καιρό που είχα να το ακούσω αυτό".
6. Κατά καιρούς να κάνω αφιερώματα σε συνθέτες και στιχουργούς, που συνήθως είναι οι αφανείς ήρωες πίσω από διαχρονικές επιτυχίες.
7. Να ακουστεί και το δημοτικό τραγούδι καθώς και το ποντιακό που σχεδίαζα να προσθέσω αν συνέχιζα τις εκπομπές.

Αυτά και μερικά άλλα δευτερεύουσας σημασίας είχα κατά νου. Βέβαια οι εκάστοτε σεβαστοί ακροατές συνήθως είχαν άλλη άποψη. Και αυτό συμβαίνει πάντα σε ζωντανές εκπομπές. Υπάρχουν 2 στρατόπεδα. Το 1ο αποτελείται από αυτούς που γουστάρουν τους άνωθεν κανόνες μου και εκτιμούν ότι ακούν και περιορίζονται μόνο σε συγχαρητήρια email, και το 2ο που δεν τους νοιάζουν καν οι κανόνες αλλά επιμένουν να ακούν ότι θα άκουγαν και στο σπίτι τους ανά πάσα ώρα και στιγμή και τίποτα παρά πέρα.

Ένα βράδυ πριν από χρόνια και ενώ έπαιζα μουσική σε ένα rock bar της πόλης, ένας θαμώνας με είχε φτάσει στο αμήν με τις μουσικολογικές απόψεις του. Τα λόγια που του είπα τότε, θα τα πω και τώρα. "Ο καλλίτερος dj για τον κάθε ακροατή είναι ο εαυτός του. Ούτε εγώ, ούτε εσύ. Το μόνο που δεν αλλάζει για όταν παίζεις επαγγελματικά είναι μερικοί βασικοί κανόνες".

Επειδή με κούρασε λοιπόν όλη αυτή η ιστορία, θα αναφέρω μόνο το τελευταίο μου επίτευγμα. Πριν από μερικές μέρες και με 1 μάρτυρα έσπασα το ρεκόρ γκίνες που κατείχε ο Αλιάγας κάνοντας 24 ώρες σερί εκπομπή. Έκανα 25 και κάτι, αλλά κανείς δε θα το μάθει ποτέ. Θα το μάθουν μόνο όταν κάνω τις 48 ώρες με καλεσμένους από τις 45 στροφές. Γιατί μπορώ άνετα. Δεν ίδρωσα ούτε έπεσα μετά από τις 25 ώρες. Ίσα ίσα χόρεψα και το "ένας αετός γκρεμίστηκε" με τον Στράτο Διονισίου. Γιατί αν αγαπάς πραγματικά την μουσική και την έχεις μέσα στο αίμα σου, δε σε κουράζει ΠΟΤΕ.

Και για να τελειώσω, θα πω σε πολλούς ραδιοφωνικούς (ή μάλλον ραδιοφΟνικούς) μάγκες, ότι εγώ δεν είχα ποτέ δισκοπωλείο, δεν ήμουν ραδιοφωνικός παραγωγός στα 18 μου (νέα μόδα αυτό), ούτε είχα τα λεφτά που θα ήθελα για να πάρω όσους δίσκους θα ήθελα και τέλος, δεν έχω φάει ατελείωτες ώρες να κατεβάζω mp3 και μετά αυτομάτως να αυτοαποκαλούμαι και dj. Ό,τι παίζω ρε μαγκάκια, τιμή μου και καμάρι μου και το έχω και σε βινύλιο. Εσείς ας μου κλάσετε μια μάντρα. Τα μόνα που έχω καταγράψει μέχρι τώρα είναι τα ελληνικά 45άρια που ανέρχονται σε 3.795 δισκάκια. Κάποια στιγμή θα τελειώσω και με τα ξένα 45άρια. Και με τους 33άρηδες και 78άρηδες.

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ευχαριστήσω για την αφιλοκερδή προσφορά τους, τον πατέρα μου Σταύρο Μαλισιάνο, για την μύηση μου στην μουσική και την έναρξη της συλλογής δίσκων. Την Ελπίδα για την μεγάλη συνεισφορά της με δίσκους 33 στροφών. Την ανώνυμη κυρία που συναντηθήκαμε τυχαία σε έναν κάδο την ώρα που πήγαινε να πετάξει(!!!) 72 δίσκους 33 στροφών.

Επίσης κάθε ιδιώτη και επαγγελματία που έναντι αμοιβής ή ανταλλαγής συνείσφερε στην συλλογή μου.

JTT Music